Özden İlhan

“İnsanoğlunun en korkunç huyu, alışmaktır. Yanan bir şehre bile zamanla bakmaz olur gözler…”

Gazze, bir zamanlar tüm dünyanın dikkatle izlediği bir coğrafyaydı. Bombalar düştüğünde manşetlerdeydi; çocuklar ağladığında kameralar oradaydı. Ama zaman geçti. Yeni krizler, yeni savaşlar, yeni manşetler geldi. Ve Gazze, insanlığın unutkan belleğinde silik bir hatıra haline geldi.

Bir süre sonra her şey sıradanlaşıyor. Çünkü insan alışıyor. Alışıyor ölüme, yıkıma, yoksulluğa. Özellikle son yüzyılda bu kayıtsızlık daha da arttı. Savaşlar artık yalnızca rakamlardan ibaret.

“32 ölü, 76 yaralı” deniliyor. Oysa o rakamlar bir çocuğun oyuncak bebeği, bir annenin gözyaşı, bir babanın çaresizliği…

İşte böyle başlıyor sıradanlaştırma. Önce haberlere birkaç saniye bakarak üzülüyorsun. Sonra bakmamaya başlıyorsun. Sonra o ülkenin adını duyduğunda hiçbir şey hissetmiyorsun. İşte o an, gerçek kayıp yaşanıyor: İnsanlığımızdan geriye kalan son iz de siliniyor.

Medya ne gösterirse ona üzülür olduk. Algoritmalar ilgi azaldı diye Gazze’yi ekranlardan sildi. Ve biz, başka bir felaketin haberiyle meşgulken, Gazze’de hâlâ bir çocuk sabah gözünü savaşın ortasında açıyor. Bir öğretmen, artık hiç gelmeyecek öğrencilerini özlüyor. Bir yaşlı kadın, sessizce bekliyor...

Bu yazı bir uyarı değil. Bu yazı bir çağrı.

Unutma. Alışma.

Sıradanlaştırma.

Çünkü bir ülke bombalarla değil, vicdanlardan silinince yok olur.

Tarihte birçok acı yaşandı. Ancak en unutulmaz olanlar, en çok hatırlananlar değil; en çabuk unutulanlardı. Çünkü unutan toplumlar, bir gün kendi acılarına da yalnız kalır.

“Bir ülke yok olmuyor aslında… O ülkenin unutulmasına göz yuman vicdanlar yok oluyor.”

Ve hiçbir algoritma, bir çocuğun ağlayışını silemez.