Özden İlhan

“Söylenmemiş her kelime, bir gün bedenin bir yerinden ağrımaya başlar.”
                                                                                                      Sigmund Freud

Bazen bir şey demek istersin ama yutarsın.

“Gitme” dersin içinden ama gözlerinden süzülür sadece.

“Özür dilerim” dudaklarına gelir, gururun bastırır.

“Beni sev” diye bağırmak istersin ama sessizlik daha güvenlidir.

Ve böyle böyle öğrenirsin: büyümek, bazı cümleleri içine gömmekmiş meğer…

Psikolojide buna “duygusal bastırma” denir.

Bir kişinin, bilinçli ya da bilinçsiz olarak, duygu ve düşüncelerini ifade etmek yerine susturması.

Çünkü kimi zaman söylenen bir cümle, bir kayba, bir utanca, bir yüzleşmeye neden olabilir.

O yüzden yutarız. Ama her yutulan kelime, ruhumuzda bir iz bırakır.

Alice Miller der ki:

“İfade edilmeyen acı, duygusal hafızada tortulaşır. Ve insan bunu yıllar sonra, hiç ilgisiz bir olayda tekrar yaşar.”

İşte bu yüzden yıllar sonra bir şarkı çaldığında boğazımız düğümlenir.

Bir yabancının ses tonunda, geçmişin kırık bir cümlesi yankılanır.

Çocukken söyleyemediğimiz “baba beni sev” ya da “anne korkuyorum” cümleleri, yetişkinlikte başka acılar kılığına girip çıkagelir.

Ve ne zaman biri bize değer veriyor gibi yapsa hemen kuşkulanırız.

Çünkü çocukluğumuzda sevgi görmemiş bir yanımız, büyüdüğünde bile sevilmeye tam ikna olamaz.

Felsefe der ki:

“İnsan, söyleyemediklerinin toplamıdır.” – Ludwig Wittgenstein

İçimizde öyle çok kelime birikmiştir ki…

Bazıları hiçbir zaman duyulmaz.  Çünkü bazı insanlar gitti, bazı yüzler bir daha hiç dönmedi, bazı duvarlar hiç yıkılmadı… Bizse, hep içeriden yıkıldık!

O yüzden biz, bazen sessizliği seçeriz.

Ve içimizden gelen çığlığı bastırıp sadece “iyiyim” deriz.

Ama gerçek şudur:

Duygular bastırıldıkça ölmez.

Aksine güçlenir.

Ve bir gün, en beklenmedik anda, bir satırda, bir rüyada, bir yalnızlıkta ortaya çıkar.

Bu yüzden içe gömülen cümleler, bedenin ya da ruhun başka bir yerinden fısıldar:

“Ben hâlâ buradayım... Beni susturdun ama yok edemedin.”

Özden İlhan